BRINGING OUT THE DEAD

Een dikke 25 jaar geleden sloeg de legendarische Amerikaanse filmmaker Martin Scorsese opnieuw de handen in elkaar met scenarioschrijver Paul Schrader die zijn carrière mee hielp lanceren door hem me de scripts voor de filmklassiekers Taxi Driver en Raging Bull in de schoot te werpen. Het resultaat was Bringing Out The Dead, maar dit filmjuweeltje werd anno 1999 duidelijk minder goed gesmaakt dan het resultaat van hun vorige samenwerkingen. Deze nochtans ijzersterke prent raakte meer dan een beetje onterecht, ondergesneeuwd in Scorsese’s uitgebreide filmografie die ondertussen al bijna 35 langspelers omvat, gedraaid in een periode van ruim 50 jaar. Het duurde tot vorig jaar vooraleer de film eindelijk digitaal werd gerestaureerd en op 4K uitgebracht, het is deze versie die jullie nu exclusief in Cinema RITCS te zien krijgen.   

Net zoals in die andere miskende prent After Hours uit 1985, keert Scorsese terug naar zijn roots met een verhaal dat zich afspeelt in New York by night. We volgen drie opeenvolgende nachten in het leven van ambulanceverpleegkundige Frank die worstelt met een kanjer van een burn out en wanhopig snakt naar rust en verlossing.  Hij draait de nachtdiensten in de wijk Hell’s Kitchen en is dag na dag getuige van vreselijke incidenten waarbij hij moet omgaan met borderline mesjogge collega’s en een plejade aan vreemde figuren die de duistere  schaduwkant van New York bevolken. Tussen de opeenstapeling van overdoses, hartaanvallen, geweldsdelicten en alcoholintoxicaties door, wordt hij steeds meer gekweld door spookbeelden van patiënten die hij niet heeft kunnen redden. 

Nicolas Cage (die tegenwoordig steeds meer een karikatuur wordt van zichzelf door zijn extreem uitvergrote vertolkingen) zet Frank’s personage neer als iemand die probeert in al deze waanzin een greintje normale menselijkheid en sympathie te behouden. Hij levert daarbij een verrassend ingetogen vertolking die in zijn eenvoud en oprechtheid een emotionele snaar weet te raken. Een heerlijk manische Tom Sizemore, Ving Rhames, John Goodman en Patricia Arquette vullen de uitstekende cast aan.

Regisseur Martin Scorsese is in topvorm en sleurt de kijker mee op een helse rit door een in kunstlicht badende nachtmerrie op de tonen van een geweldige soundtrack die Motown met 70's Punk Rock mixt. Bringing Out The Dead pulseert met een krankzinnige energie, is extreem kinetisch en deze intensiteit zorgt voor een bijwijlen uitputtende kijkervaring die gelukkig doorspekt wordt door het soort van zwarte humor kenmerkend voor paramedisch personeel. De film was wellicht iets teveel “in your face” voor de jaren 90, maar bevestigt zijn sluimerende cultreputatie en krijgt in dit turbulente post-Covid tijdperk een extra eigentijdse betekenis, in die mate dat Bringing Out The Dead binnenkort terecht te boek mag staan als een van de Scorsese‘s meest scherpzinnige en briljante films.