De “muscle men” staken voor het eerst hun kop op toen aan het eind van de jaren 1950 tot halverwege de jaren 1960 het Italiaanse peplum of sword and sandal-genre internationaal hoge toppen scheerde. Amerikaanse en Britse spierbundels zoals Steve Reeves, Gordon Scott, Reg Park, Gordon Mitchell en Mark Forest trokken een lendendoek aan, spanden hun biceps, kruisten hun zwaarden en bevochten allerhande legers en monsters in epische breedbeeldspektakelstukken. 

In Maciste, l’eroe piu grande del mondo neemt de titelheld het op tegen kwaadaardige Babyloniërs. Het is een van de beste zwaard- en sandalenavonturen dankzij het bovengemiddelde budget, enkele indrukwekkende actiescènes en de energieke, charismatische vertolking van de robuuste Mark Forest. De heel hoge productieratio in de Italiaanse filmindustrie ging niet altijd gepaard met grote budgetten en gaandeweg leverde het genre meer camp dan bona fide klassiekers op.

Het duurde tot de jaren 1980 voor de spierbundels weer onbeschaamd uit de kast mochten komen en de Sylvester Stallones, Jean-Claude Van Dammes en Dolph Lundgrens van de wereld het schopten tot winstgevende geldmachines die grossierden in bovenmenselijke krachtprestaties en monosyllabische oneliners. Met Arnold Schwarzenegger in Conan The Barbarian uit 1982 lijkt de gespierde held van de zwaard- en sandalenfilm gerehabiliteerd, evenwel vaak een stuk grimmiger, gewelddadiger en sleazier dan hun historische voorgangers. 

De korte cyclus sword and sorcery-films, inclusief een resem Italiaanse ripp-offs, bereikt zijn hoogte- dan wel dieptepunt in 1987 met The Barbarians, een coproductie met Italië van de legendarische Cannon studio. Geregisseerd door Ruggero Deodato (Cannibal Holocaust), met animatronics (een weerwolf, een draak en moeraswezens) en met in de hoofdrol de geblokte bodybuildertweeling David en Peter Paul (The Barbarian Brothers).