Ecstasy of the Angels

Na 1970 en de mislukte strijd tegen Anpo versplinterden de politieke verzetsgroepen in Japan onvermijdelijk in zowel extreemrechtse als extreemlinkse radicalere fracties. In “Ecstasy of the Angels” wordt een revolutionaire groepering, geïnspireerd door de socialistische denker L. A. Blanqui, verscheurd door onderling verraad en alomvattende paranoia. De revolutie is niet zo glorieus als zij aanvankelijk dachten. “Ecstasy” is een explosieve cocktail van rebellie, seks, geweld en dialectiek, en dat vaak allemaal tegelijkertijd met een flair die enkel Wakamatsu toebehoort. We zien Wakamatsu op het toppunt van zijn kunnen, met een indrukwekkende mise-en-scène in zwart-wit én kleur, een memorabele geluidsband, en heel wat heftige emoties.

Wakamatsu maakte deze film toen hij uit Palestina terugkeerde, op basis van een scenario van Adachi, en blikte hem in samen met enkele leden van het Rode Leger. De film resoneerde de actualiteit, want de denkbeeldige aanslag van de rebellen vindt ook effectief plaats toen de film uitkwam. Kort daarna zet ook het Asama-Sanso gijzelingsincident het land in rep en roer... Enkel Shinjuku Bunka, de vertoonplek van Art Theater Guild (eveneens geldschieter voor de film), wil Wakamatsu’s film vertonen. ATG bezielde in de jaren ’60 een specifiek systeem van coproductie en distributie om avant-gardefilms te ondersteunen.