Tijdens de jaren 1960 kende de popesthetiek hoogdagen in de Italiaanse cinema. De fumetti neri (stripverhalen voor volwassenen in de stijl van Diabolik) overspoelden de krantenwinkels en ook de invloed van op-art (optische kunst) was merkbaar in auteursfilms (Marco Ferreri's Break-Up) en B-films (Mario Caiano's Eye in the La-by-rinth).

Voordat Elio Petri beschouwd werd als een van de belangrijkste namen uit de Italiaanse auteurscinema (hij won de Gouden Palm voor La classe operaia va in paradiso) waagde hij zich in zijn begindagen ook aan genrefilms. Zoals sciencefiction in The Tenth Victim, naar een verhaal van Robert Sheckley. Net zoals in Le Prix du danger van Yves Boisset, naar dezelfde auteur, staat een klopjacht tegen de achtergrond van een dystopische maatschappij centraal. Hierin neemt een blonde Marcello Mastroianni het op tegen Ursula Andress als meedogenloze moordenares! Vandaag wordt de film door zijn uitgekiende esthetiek en opvallende kostuums beschouwd als een toonbeeld van pop cinema en cinematografische op-art.

In 1968 adapteerde Mario Bava Diabolik, zonder twijfel het meest populaire Italiaanse stripverhaal en katalysator voor het duizelingwekkende succes van het medium in die periode. Hoewel de auteurs van de originele strip, de zusjes Giussani, niet te spreken waren over het resultaat, blijft de film een juweel van de pop cinema. Enkel Bava’s artisanale genialiteit maakte het mogelijk de productie van de film, die geteisterd werd door allerlei tegenslagen, tot een goed eind te brengen. De rampspoed achtervolgde de productie zelfs tot na de opnameperiode: de originele opnamen van Ennio Moriccone’s score gingen verloren in een brand, waardoor een van zijn mooiste composities ooit enkel te beluisteren valt bij het bekijken van de prachtige beelden van de film!