Pas op, je staat op het punt de woestenij van de cinema te betreden, deze avond heeft meer te maken met de letter Z dan met B... Post-nuke , of post-apo , films tonen hoe het de laatste overlevenden van de mensheid na een (vaak nucleaire) ramp vergaat, of ze zich nu verscholen hebben in voertuigen met 2 of 4 (of zelfs meer!) wielen. 

Mad Max is in dit genre dé norm en meermaals gekopieerd. Johnny Halliday leek een grote fan te zijn van de film van George Miller, want tijdens zijn concerten in het begin van de jaren 1980 trad hij op met een Mel Gibson-look en ging hij bijlgevechten aan op het podium. Terminus zou van hem de Franse Mad Max maken.

De film werd geregisseerd door de gerenommeerde director of photography Pierre William Glenn, die had semengewerkt met enkele van de grootste namen uit de Franse cinema (Rivette, Truffaut, Demy, Costa-Gavras, Tavernier...). De futuristische wereld werd gesuperviseerd door Enki Bilal, in de internationale cast schitterden Karen Allen (Raiders of the Lost Ark) en Jurgen Prochnow (The Keep)... maar toch reed Johnny, voor de gelegenheid peroxideblond, met zijn truck tegen een muur: de film werd een bittere mislukking ondanks de vele middelen die erin werden gepompt.

Met een veel beperkter budget begint de Italiaanse Enzo G. Castellari (Keoma) een post-apocalyptische trilogie met I Nuovi Barbari. Hij speelt daarvoor niet alleen leentjebuur bij Mad Max, maar ook bij Carpenters Escape from New York (nog zo’n geweldige post-apo referentie) en bij Walter Hills The Warriors. Castellari is een meester-imitator (zijn voorgaande film L’ultimo squalo, een kopie van Jaws, leverde hem een rechtszaak op) en ook dit nieuwe genre blijkt hem te liggen ... al staat het dan ver af van zijn western- en poliziesco-meesterwerken!