Im Keller (In the Basement)

"In de kelder" bevredigt de Oostenrijker zijn diepste verlangens en leeft hij ongeremd zijn obsessies uit : nazi-parafernalia afstoffen, met de modeltrein of griezelig levensechte poppen spelen, sadomasochistische seks. De keldergebruikers laten zich door Ulrich Seidl bij hun bezigheden filmen en spreken tussendoor openhartig over hun angsten en verlangens. In zijn kenmerkende confronterende, maar emphatische stijl – een ongemakkelijke intieme vorm van menselijke tableaux-vivants – vervaagt de grens tussen registratie en enscenering. Volgens Seidl "staat de kelder symbool voor het Oostenrijkse onderbewustzijn. Het is een plaats van duisternis, een plaats van angst, een plaats van de menselijke afgronden." Een zowel grappig als triest maar bovenal beklijvend film essay.