In december vorig jaar overleed regisseur Mike Hodges op 90-jarige leeftijd. Met zijn debuut Get Carter uit 1971, een van de grimmigste en belangrijkste Britse gangsterfilms met een onsterfelijke hoofdrol voor Michael Caine, leverde hij een meesterlijk visitekaartje af. Maar de rest van zijn filmparcours was minder succesvol, op de heerlijk campy remake van Flash Gordon in 1980 na. Veel van zijn films kenden een moeilijke distributiegeschiedenis of kregen – buiten zijn wil om – te maken met (post)productie perikelen. Zijn sci-fi thriller The Terminal Man uit 1974 kreeg nooit een bioscooprelease in zijn thuisland ; hij werd ontslagen van de set van Damien: Omen II; de IRA-thriller A Prayer for the Dying met Mickey Rourke werd achter zijn rug om volledig opnieuw gemonteerd en de bovennatuurlijke thriller Black Rainbow, een van zijn beste films, kreeg ten onrechte nooit de bekendheid die het verdiende omdat de distributeurs ervan in financiële moeilijkheden raakten en de film direct op de videomarkt gooiden. “If you make films that don’t fit into a particular slot, distributors and publicity people just don’t know what to do with them, ” zei hij hierover. Hoog tijd dus om twee van zijn films opnieuw te ontdekken en zo de Britse filmmaker, met een grote voorliefde voor B-films en een geweldig oog voor esthetiek en stijl, te rehabiliteren als een innovatief genre- en cultfilmregisseur.

Beginnen doen we met The Terminal Man, een doorwrochte en sinistere sciencefiction film, gebaseerd op Michael Crichton’s roman. Hodges’ briljante cinematografie verpakt de technofobie van de vroege jaren 1970 en een somber toekomstbeeld in een ijzingwekkend klinische, antiseptische visie en modernistische mise-en-scène. In Black Rainbow vermengt Hodges op subtiele wijze verschillende genres – misdaadfilm, samenzweringsthriller en gothic horror – tot een unieke en onconventionele chiller over uitbuiting, moord, corruptie en religieus fundamentalisme.